• „PRAT”  JACEK DRĄŻKIEWICZ,
  • ul. Ogrodowa 1;  96-325 Radziejowice;   NIP: 838-164-28-79
  • Szybki kontakt: (22) 408 04 43;  48.733 70 50 70

Litwa

Wypoczynek na LitwieSerdecznie witamy wszystkich, którzy z bliska chcą przyjrzeć się sąsiadom, poznać kraj, obyczaje, tradycje, możliwości turystyczne.
Litwini i Polacy od dawien dawna żyją w sąsiedztwie, łowią ryby w Bałtyku, wypoczywają w ulubionych uzdrowiskach na Litwie i w Polsce. Litwini chętnie przyjeżdżają do Polski w sprawach biznesowych oraz na wczasy. Polacy także są częstymi i miłymi gośćmi na Litwie. Nasz kraj jest atrakcyjny zarówno dla tych, którzy po raz pierwszy zdecydowali się przyjechać, jak i tych, którzy już niejednokrotnie tutaj bywali.
Miłych sąsiadów zaprasza się na kolacje w weekendy, uroczystości rodzinne. Rosnące w szybkim tempie nowoczesne centra biznesu, nowe i rekonstruowane hotele, centra handlowe i rekreacyjne wprawiają w podziw odwiedzających.
Serdecznie zapraszamy Państwa na wczasy na Litwie. Tym bardziej, że nie jest do tego potrzebna ani wiza, ani znajomość języka. Podróż nie wymaga też długich przygotowań. Z każdym dniem piękniejąca Litwa dostarczy niezapomnianych wrażeń i zachęci Państwa do ponownych przyjazdów.
Wystarczy wsiąść do samochodu lub pociągu, by przynajmniej na weekend wraz z rodziną, przyjaciółmi przyjechać na Litwę. Przyjmiemy Państwa bardzo serdecznie i dla każdego z naszych gości potrafimy zaoferować coś specjalnego.
Przedsiębiorcy znajdą na Litwie solidnych partnerów, czekają na nich nowoczesne sale konferencyjne i sale posiedzeń. Liczne koncerty i spektakle zainteresują miłośników imprez kulturalnych. Zakochani spędzą romantyczny weekend w każdym zakątku Litwy, a rodziny z dziećmi mogą wybrać zarówno interesujące rozrywki, jak też wypoczynek w ciszy przytulnego gospodarstwa agroturystycznego.

Trzeba koniecznie:

  • Odwiedzić Wilno - miasto słynące ze wspaniałych zabytków
  • Zwiedzić zamek na wyspie w Trokach
  • Zobaczyć Górę Krzyży w Szawle
  • Odwiedzić wydmową mierzeję Kurońską
  • Poczuć atmosferę socjalizmu w Parku Grutas
  • Wypocząć w uzdrowisku w Druskiennikach lub Birsztanach
  • Wybrać się na spływ kajakowy po krainie jezior i rzek

Materiały zostały udostępnione przez Centrum Informacji Turystycznej Republiki Litewskiej.
Centrum Informacji Turystycznej Republiki Litewskiej
Al. Ujazdowskie 12, 00-478 Warszawa
tel. +48 22 696 98 15, fax +48 22 696 98 16,
www.litwatravel.com, e-mail: info@litwatravel.com

Podstawowe informacjeGeografia: Litwa leży w Europie Północnej, na wschodnim wybrzeżu Morza Bałtyckiego. Na lądzie graniczy z Białorusią (660 km), z Łotwą (588 km), Polską (103 km), Rosją (obwód Kaliningradzki) 273 km.
Wybrzeże: 99 km
Powierzchnia kraju: 65,300 km kw.
Liczba mieszkańców: 3,484,000 (2002)
Religia: 2,8 mln mieszkańców Litwy jest wyznania rzymsko-katolickiego, na Litwie mieszkają także wyznawcy prawosławia, ortodoksi, ewangelicy-luteranie, baptyści oraz przedstawiciele innych wyznań.
Stolica: Wilno (533 900 mieszkańców)
Główne miasta: Kaunas (Kowno) (368,900), Klaipeda (Kłajpeda) (201,800), Šiauliai (Szawle) (133,900), Panavežys (Poniewież) (119,000), Alytus (Olita) (71,600), Marijampole (Mariampol) (52,100)
Podział administracyjno-terytorialny: 10 okręgów, 60 samorządów
Podział kulturowo-historyczny: Aukštaitija (Litwa środkowa i północna), Dzukija (Litwa południowowschodnia), Suvalkija (Litwa południowozachodnia), Žemaitija (Litwa północnozachodnia).
Obszary chronione: parki narodowe (5), parki regionalne (30)
Klimat: morsko-kontynentalny, średnia temperatura zimą: - 4.9 st. C, latem: + 17 st. C
Czas: miejscowy: GMT +2 godz. Język: język urzędowy - litewski, należy do rodziny języków indoeuropejskich i jest jednym z najstarszych na świecie. W dużych miastach kraju łatwo jest się porozumieć po rosyjsku, po polsku, po angielsku lub po niemiecku.
Waluta: litewską walutą narodową jest lit (Lt); 1 Lt = 100 centów. Kurs lita jest powiązany z kursem EURO w stosunku 3,4528 Lt = 1EURO. Aktualne kursy walut - na stronie internetowej www.lb.lt
Ustrój państwowy: Państwo litewskie jest niezależną demokratyczną republiką. Ustrój polityczny i społeczny kraju zatwierdza Konstytucja Republiki Litewskiej przyjęta dn. 25 października 1992 r. Organem władzy ustawodawczej jest parlament (Sejm) liczący 141 deputowanych, głową państwa jest prezydent wybierany w bezpośrednich wyborach. Prezydent mianuje szefa Rządu - Prezesa Rady Ministrów, którego kandydaturę następnie zatwierdza Sejm. W skład Rządu wchodzi 13 ministrów.
Prezydentura: pl. Daukanto 3/8, Wilno, tel. (+370-5) 266 41 54, fax (+370-5) 266 41 45, www.president.lt
Sejm: al Gedimino 53, Wilno, tel. (+370-5) 239 60 60, fax (+370-5) 239 64 00, www.lrs.lt
Rząd, Premier: al. Gedimino 11, Wilno, tel. (+370-5) 216 38 48, fax (+370-5) 266 38 77, www.lrv.lt
Symbole państwa: Flaga jest prostokątem podzielonym na trzy poziome pasy - żółty, zielony, czerwony. Godło: biała pogoń na czerwonym tle.

HISTORIA Ważniejsze daty z dziejów
  • 1009 r. - Pierwsza wzmianka o Litwie w kronice Kwedlinburgu. W 2009 r. Litwa obchodzić będzie jubileusz tysiąclecia swojej historii.
  • XIII w. - Ukształtowanie się państwa litewskiego. Założycielem Wielkiego Księstwa Litewskiego jest Mendog (Mindaugas), pierwszy król Litwy (koronowany w 1253 r.).
  • 1323 r. - Wilno założone przez wielkiego księcia Giedymina jest stolicą Litwy.
  • 1385 r. - Litwa i Polska zawarły umowę w Krewie, czego następstwem było małżeństwo wielkiego księcia litewskiego Jagiełły z królową Polski Jadwigą i jego koronacja na króla Polski. Jednym z warunków umowy był chrzest Litwy.
  • 1392-1430 r. - Za rządów wielkiego księcia Witolda Litwa stała się jednym z największych państw w Europie. Zajmowała terytorium od Morza Bałtyckiego do Morza Czarnego.
  • 15 lipca 1410 r. - Bitwa pod Grunwaldem. Wojska polsko-litewskie pod dowództwem Witolda i Jagiełły rozbiły Krzyżaków. Bitwa ta ostatecznie zmiażdżyła potęgę krzyżacką.
  • 1569 r. - Na mocy Unii Lubelskiej Litwa i Polska połączyły się w jedno państwo - Rzeczpospolitą, które przetrwało do 1795 r.
  • 1795-1915 r. - Większa część terytorium Litwy została przyłączona do Rosji.
  • 16 lutego 1918 r. - Rada Litewska ogłosiła akt o utworzeniu niepodległego państwa - Republiki Litewskiej.
  • 1921 r. - Litwa została przyjęta do Organizacji Narodów Zjednoczonych.
  • 1940-1990 r. - Litwa znajdowała się pod okupacją Związku Sowieckiego.
  • 11 marca 1991 r. - Ogłoszony został Akt Odrodzenia Niepodległości Litwy.
  • Wrzesień 1992 r. - Litwa została członkiem ONZ.
  • Maj 1993 r. - Litwa została przyjęta do Rady Europy.
  • 1 kwietnia 2004 r. - Litwa została członkiem NATO.
  • 1 maja 2004 r. - Litwa została członkiem Unii Europejskiej.
JęzykJęzyk litewski należy wraz łotewskim do grupy języków bałtyckich. Do grupy tej nie należy język estoński, który jest spokrewniony z językami ugrofińskimi, jak np. fiński lub karelski, albo w bardziej odległym stopniu węgierski. Do grupy języków bałtyckich należały niegdyś również m.in. języki Prusów i Jaćwingów, plemiona te zostały jednak podbite lub zasymilowane.
Język litewski jest językiem niezwykle archaicznym, konserwatywnym, dlatego też lingwiści dopatrują się wielu podobieństw z sanskrytem. Gramatyka tego języka jest jak na język indoeuropejski zawiła, z drugiej strony oferuje niezwykłe bogactwo wyrazu
Z drugiej strony widoczne są liczne elementy wspólne z językami słowiańskimi, w tym i z polskim. Istnieje szereg wspólnych słów, szczególnie w niektórych dziedzinach dotyczących codziennego życia, jak np. nazwy warzyw i owoców, niektórych zwierząt, roślin (np. pomidoras - pomidor, kopustai - kapusta, slyva - śliwka, sakalas - sokół, erelis - orzeł, beržas - brzoza, a także vartai - wrota). Ponadto w wielu przypadkach obowiązują podobne zasady gramatyczne, jak np. siedem przypadków, warunki ich użycia, podobna w wielu przypadkach rekcja słów itp.)

Atrakcje turystyczneWybrane miasta:
Kiernów
Kernave jest prastarą stolicą Litwy, w 2004 r. miasteczko zostało wpisane na listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO. W XIII w. było to jak na owe czasy duże feudalne miasto, którego trzon stanowiło 5 wzgórz z zamkami obronnymi. Napis na dawnym herbie Kiernowa głosił: "Niech raczej stracę życie niż wolność".
Tu najpełniej można odczuć prehistorię Bałtów i początki litewskiej państwowości. Miejscowe Muzeum Archeologii i Historii z ekspozycją pod otwartym niebem ukazuje całą epokę od X tysiąclecia przed naszą erą do czasów wczesnego średniowiecza. Dlatego też Kiernów często jest nazywany litewską Troją.
W Kiernowie w oryginalny sposób odbywają się lipcowe "Dni Żywej Historii i Archeologii": pracują tu jak za dawnych czasów średniowieczni rzemieślnicy, wojownicy wypróbowują broń, a kobiety warzą jadło i częstują nim gości.
 
KłajpedaJedyny port na Litwie i jedyny północny niezamarzający port na Bałtyku. Kłajpeda od dawna jest ważnym centrum handlowym: już w XIII w. miasto odwiedzali kupcy z krajów północnych i zachodnich.
Architektura portowego miasta raczej naśladuje style rozpowszechnione w krajach północnych. Na Starówce przetrwały do dziś nieliczne budynki w stylu fachwerków, elementy północnej secesji.
Kłajpeda pielęgnuje tradycje morskie: od 1934 r. w każdy ostatni weekend lipca uroczyście obchodzone jest Święto Morza.
Z przyrodą wybrzeża i historią żeglugi zapoznaje ekspozycja Muzeum Morza i Akwarium mieszczące się w dziewiętnastowiecznej twierdzy w Kopgalis (patrz niżej). Odbywają się tu występy delfinów i lwów morskich.
Na uwagę zasługuje Muzeum Zegarów z bogatą kolekcją różnego rodzaju i wielkości zegarów. Z wieży dawnej poczty znajdującej się obok muzeum w każde niedzielne popołudnie można posłuchać koncertu dzwonów. Muzeum Kowalstwa eksponuje przepiękne metalowe krzyże, balustrady i ogrodzenia z przełomu XIX i XX wieków.
Kłajpeda to również miasto wczasowe. Tak, jak na całym litewskim wybrzeżu są tu piaszczyste plaże, a w mieście - dobrze rozwinięta sieć hoteli oraz infrastruktura usługowo-rozrywkowa. Do Kłajpedy można przypłynąć statkiem lub promem.
www.klaipeda.lt

Muzeum Morza
tel.: (+370 46) 49 07 40,
fax: (+370) 46 49 07 50,
e-mail: ljm@muziejus.lt
www.muziejus.lt

ceny biletów: 6-10 litów za wejście do muzeum, 3 lity za występy lwów morskich, 10-12 za występy delfinów.  

KownoKowno - drugie pod względem wielkości miasto na Litwie, położone u zbiegu Niemna i Wilii. Początki miasta wiążą się z wzniesioną w XIII w. pierwszą na Litwie murowaną twierdzą obronną. Od XV w., po zakończeniu wojen z Krzyżakami, Kowno stało się ważnym ośrodkiem handlowym i wielkim portem rzecznym.
W latach 1920-1940 Kowno było tymczasową stolicą Litwy.
Wizytówką Kowieńskiej Starówki są odbudowane wieże dawnej twierdzy, smukła sylwetka  szesnastowiecznego ratusza z cechami gotyku i baroku, pieszczotliwie zwanego "białym łabędziem". Spośród innych budowli Starówki uwagę przyciąga kościół Witolda oraz Dom Kupców Hanzyatyckich znany jako "Dom Pioruna".
Nad Zatoką Kowieńską w Pažaislis znajduje się przepiękny barokowy kościół i klasztor kamedułów, gdzie każdego lata odbywają cieszące się wielką popularnością festiwale muzyki klasycznej.
Do ciekawostek należy przedwojenna kolejka na Zieloną Górę.
Kowno jest prawdziwym miastem muzeów. Muzeum im. M.K.Čiurlionisa  eksponuje  obrazy wielkiego litewskiego geniusza stawianego na równi z M.Chagalem, K.Malewiczem. Muzeum Wojskowe im. Witolda Wielkiego zapoznaje z historią Litwy, wybitnymi osobistościami.
Miłych i niezapomnianych wrażeń zwiedzający doznają w jedynym na świecie "Muzeum Diabłów", gdzie zgromadzonych zostało ponad 3000 wizerunków tych fantastycznych postaci.
Inny charakter ma Muzeum IX Fortu. Jest to część twierdzy z okresu zaborów. W latach międzywojennych znajdowało się tu więzienie, natomiast w okresie nazistowskiej okupacji - obóz śmierci.
Kowno jest także miastem studentów i sportowców: działa to 5 wyższych uczelni, trenuje dobrze znana w Europie drużyna koszykarska "Zalgiris", męska drużyna piłki ręcznej i inne.
W mieście jest dużo hoteli i domów gościnnych, kawiarni, dyskotek, klubów i nocnych barów. Laisves aleja - przeznaczona tylko dla pieszych główna ulica miasta jest jedną z najpiękniejszych ulic na Litwie.
www.kaunas.lt

Trokimiasto na wodzie - dawna stolica Litwy. Na początku XIV w. Troki były ważnym centrum administracyjno-gospodarczym i obronnym. Znajdowały się tu dwa zamki: zamek na półwyspie oraz gotycki zamek na jednej z wysp jeziora Galve. Zamek na wyspie odbudowany w połowie XX w. jest jedynym zamkiem na wodzie w Europie Wschodniej i główną atrakcją Trok. Obecnie w zamku mieści się muzeum, latem natomiast odbywają się spektakle Narodowego Teatru Opery i Baletu.
Troki od dawien dawna są miastem wielonarodowym. Od końca XIV w. obok Litwinów mieszkają tu Karaimowie, Polacy, Rosjanie. W Trokach znajduje się świątynia karaimska - Kinessa, Muzeum Karaimskie, restauracja serwująca karaimskie dania. Nie brakuje tu także atrakcji wczasowo-rekreacyjnych: kąpieliska, łodzie, rowery wodne, jachty, przejażdżki parowcem czy jazda konna. Troki są ulubionym miejscem odpoczynku wilnian.
www.trakai.lt

Wilno - Stolica LitwyWilno, którego rozbudowę w 1323 r. rozpoczął wielki książę Giedymin, od początku zaczęło się kształtować jako miasto wielonarodowe. Przyczyniły się do tego listy Giedymina, w których zapraszał do miasta kupców i rzemieślników z całej Europy, by jak najszybciej stworzyć wszechstronny i żywy organizm.
Od początku XIV w., odkąd ustały wojny, Wilno szybko się rozwija. W XVI w. Zamek Dolny staje się prawdziwym ośrodkiem kultury Renesansu na Litwie: tu znajduje się licząca ponad 4000 tomów biblioteka, zbiory gobelinów i obrazów, występują artyści i muzycy.
Uniwersytet Wileński założony w 1579 r. staje się największą wyższą uczelnią w północnowschodniej części Europy kontynuującą tradycje Zachodu. Zespół architektoniczny uniwersytetu tworzy 12 dziedzińców. Najpierw trafiamy na dziedziniec im. Macieja Sarbiewskiego, stąd można przejść na Dziedziniec Wielki, który zamyka kościół św. Jana - jedna z najstarszych budowli w mieście. Budowę tego gotyckiego wówczas kościoła rozpoczęto tuż po chrzcie Litwy (1387 r.). Obok kościoła w latach 1600-1610 wzniesiona została 68 metrowa dzwonnica - najwyższa budowla na Starówce.
Wilno już w wiekach XIV-XVII przejęło style architektoniczne Europy Południowej. Ten okres świetności i rozkwitu miasta również dziś odnajdujemy w zabudowie Starego Miasta. Wileńska Starówka, jedna z największych i autentycznych w Europie Środkowowschodniej, przyciąga swoją niezwykłą różnorodnością architektoniczną. Na Starym Mieście wpisanym na listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO (1994 r.) zachowało się wiele arcydzieł gotyku, renesansu oraz baroku. Wąskie średniowieczne uliczki, przytulne dziedzińce, zamek i fortyfikacje miejskie oraz nieprawdopodobna liczba kościołów odzwierciedlają bogatą historię wielokulturowego miasta. Labirynty uliczek, zaułków i dziedzińców można zwiedzać całymi godzinami, ale można tu także zrobić zakupy, doskonale zjeść, świetnie się zabawić, wziąć udział w licznych imprezach kulturalnych. Wybór naprawdę jest wielki.
Symbole Wilna - to zamek Giedymina na wzgórzu oraz lśniąca bielą u jego podnóża Archikatedra Wileńska - główna świątynia katolicka na Litwie. Przedstawiciele dynastii Giedyminowiczów-Jagiellonów wybierani byli na królów Polski, zasiadali na tronach Szwecji, Rosji, Węgier, Czech. Archikatedra Wileńska jest miejscem wiecznego spoczynku również królów, w tym też zmarłego w młodym wieku, beatyfikowanego po śmierci królewicza Kazimierza Jagiellończyka. Kaplica św. Kazimierza wzniesiona na umieszczenie szczątków świętego (1636 r.) jest wspaniałym zabytkiem architektury dojrzałego baroku. Rezydencja władców Litwy i Polski - Zamek Dolny, znajdujący się dawniej tuż obok świątyni, obecnie jest odbudowywany i stanowi główny punkt programu obchodów tysiąclecia Litwy w 2009 r.
Ostra Brama - symbol starego Wilna - w świecie katolickim jest jednym z najbardziej znanych miejsc sakralnych. Obraz Najświętszej Marii Panny z początku XVII w. jest uważany za cudowny. Od XX w. Matka Boska Ostrobramska jest znana jako Matka Miłosierna. Tę świątynię co roku odwiedza ponad pół miliona osób.
W 1993 r. modlił się tu papież Jan Paweł II. Wiele obrazów Matki Boskiej Ostrobramskiej znajduje się w kościołach innych krajów, a w rzymskiej bazylice św. Piotra i Pawła - kaplica Ostrobramska.
Kościół św. Anny - arcydzieło wileńskiego gotyku. Do budowy kościoła użyto 33 rodzajów cegieł kształtówek. I oto już pięć stuleci stoi w zaciszu surowego gotyku kościoła bernardynów, zadziwia śmiałością i pomysłowością rozwiązań architektonicznych. W pobliżu kościoła, nad Wilenką znajduje się pomnik polskiego wieszcza Adama Mickiewicza . Poeta w latach 1815-1819 studiował na Uniwersytecie Wileńskim.

Na Rossie, jednym z najstarszych wileńskich cmentarzy, spoczywa serce Marszałka Józefa Piłsudskiego (w grobowcu jego matki). Marszałek Piłsudski pochodził ze starej litewskiej rodziny szlacheckiej, urodził się niedaleko Wilna.
Wilno dzisiaj - nowoczesne miasto, liczące blisko 600 tysięcy mieszkańców, rozwija się w niezwykle szybkim tempie. Jako stolica przyciąga najwięcej bezpośrednich inwestycji zagranicznych - ze Szwecji, z Danii, Estonii, USA, W.Brytanii, Niemiec.
Wilno ma dużo hoteli (część z nich należy do międzynarodowych sieci), domów gościnnych. Prawie wszystkie przygotowane są nie tylko do przyjmowania gości, ale także do obsługi konferencji i seminariów. W stołecznych placówkach gastronomicznych każdy znajdzie odpowiednią dla siebie kuchnię. Czas wolny miło można spędzić w kawiarniach, dyskotekach, pubach, nocnych klubach z różnorodną muzyką i programami artystycznymi, w kasynach. Dla miłośników sztuki - spektakle teatralne i operowe, koncerty; w licznych galeriach - wystawy.
Wilno wciela w życie wizję tętniącego życiem miasta. Na prawym brzegu Wilii (Neris) powstaje nowe centrum administracyjno-biznesowe, rosną nowoczesne wieżowce. Litewska stolica pomyślnie realizuje państwowe, samorządowe oraz prywatne inwestycje i w przyszłości stanie się najatrakcyjniejszym miastem w regionie Wschodniego Bałtyku.
www.vilnius.lt, www.tourism.vilnius.lt

Litewskie perły dziedzictwa UNESCOStarówka Wileńska
Mierzeja Kurońska
Krzyże litewskie i ich symbolika
Tradycje i symbolika estońskich, łotewskich i litewskich świąt piosenki
Kierniów  

Starówka wileńskaOd XIII w. do XVIII w. będąc politycznym ośrodkiem Wielkiego Księstwa Litewskiego Wilno wywarło ogromny wpływ na rozwój kulturalny i architektoniczny Europy Wschodniej. Pomimo najazdów i częściowych zburzeń zachowały się imponujące zespoły budynków gotyckich, renesansowych, barokowych i klasycystycznych oraz struktura i naturalne otoczenie miasta średniowiecznego" - taki podano podstawowy motyw wpisania w 1994 r. historycznego centrum Wilna na listę światowego dziedictwa UNESCO.  Wilno jako stolica Litwy pierwszy raz został wymieniony w liście wielkiego księcia litewskiego z 1323 r., zapraszającym do przybycia i osiedlenia się kupców i rzemieślników z Europy z obietnicą udzielenia im wszelkiej pomocy. Od tego czasu Wilno jest znane jako miasto tolerancyjne dla ludzi różnych narodów i religii. O różnorodnym składzie mieszkańców miasta świadczą nazwy uliczek staromiejskich (Niemiecka, Żydowska, Tatarska, Rosyjska), świątynie aż dziewięciu religii. Pomimo historycznych nieszczęść w Wilnie zachowała się stara architektura wzniesiona w okresie rozkwitu w średniowieczu. Kościoły i zespoły pałacowe w Wilnie odzwierciedlają wszystkie style architektoniczne od późnego gotyku do klasycyzmu, a barok zakończył kształtowanie swoistego stylu miasta. Jest to największa (około 360 ha, ponad 1500 budynków) i najpiękniejsza starówka w Europie Środkowo-Wschodniej i najbardziej na północ wysunięta stolica, która przejęła style starej architektury Europy Południowej i Zachodniej. W XIV-XVII w. stolica Litwy i szczególnie w 1579 r. założony Uniwersytet Wileński to najdalej na wschód Europy wysunięty wyraźny ośrodek kultury i oświaty zachodniej, który kulturę zachodnią rozpowszechniał dalej na Wschód.
 
Symbolem Wilna jest zamek Giedymina na wzgórzu i u jego podnóży stojąca kilkakrotnie przebudowywana Archikatedra, w której podziemiach spoczywają dawni władcy kraju. Na Placu Katedralnym stoi pomnik założyciela Wilna Giedymina. Kościół św. Anny to ażurowe arcydzieło późnego, "płomienistego" baroku, jedno z najpiękniejszych na świecie budowli o takim przeznaczeniu. Arcydzieła baroku to kościół św. Piotra i Pawła oraz kościół św. Janów.
 
Stolica Litwy leży u zbiegu Wilii i Wileńki, to jedno z "najbardziej zielonych" stolic na świecie. W mieście znajduje się mnóstwo parków kulturowych i leśnych, skwerów, terenów zielonych. Wzgórza otaczające historyczne centrum miasta to wspaniałe miejsca widokowe lub miejsca do spędzania wolnego czasu, z których otwiera się urzekająca panorama starówki wileńskiej.Starówka to odzwierciedlenie wielkości i piękna miasta u szczytu jego rozkwitu, a intensywnie rozwijające się Wilno to lider wśród stolic krajów bałtyckich, zaliczane do dwudziestu najpiękniejszych miast na świecie, które koniecznie trzeba zdwiedzić.

Mierzeja kurońskaMierzeja Kurońska to szczególny twór człowieka i przyrody, w 2000 r. wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO. To półwysep o długości 98 km i szerokości 0,4-4 km na terytorium dwóch państw - Republiki Litewskiej i Federacji Rosyjskiej (obwodu kaliningradzkiego). Po stronie litewskiej leży 50-kilometrowy północny odcinek półwyspu.
w XV w. Mierzeję Kurońską pokrywał zielony całun lasów. Jednak gdy bezlitośnie wycięto lasy, ruszyły przez wiatr niesione piaski.  Przemieszczały się one w poprzek półwyspu, w kierunku Zalewu Kurońskiego, i zasypały aż kilka wiosek rybackich. Przed kilku stuleciami mieszkańcom Mierzei potrzebna była zaradność i ogromna cierpliwość, aby powstrzymać żywioł piasku.
Pierwszy w 1825 r. zalesiania wydm na Mierzei Kurońskiej podjął się Georg Dawid Kuwert, ówczesny naczelnik poczty. Kilka pokoleń ludzi ukształtowało ochronny grzbiet przybrzeżnych wydm, a przez nich posadzony las poskromił postępujące piaski. Umocnienia i zalesienie przybrzeżnych wydm na taką skalę są jedyne na świecie. Proces ochrony kruchych wydm i przyrody trwa nadal.
Najbardziej imponujące widoki Mierzei Kurońskiej otwierają się w okolicach Nidy - głównego ośrodka miasta Nieryngi (Neringa), obejmującego litewską część Mierzei Kurońskiej. Tutaj wydmy obsadzone lasem stykają się z pustkowiem wędrujących piasków. Biel wędrujących wydm, z jednej strony obmywanych przez Bałtyk, a z drugiej strony przez Zalew, podkreśla zieleń boru sosnowego, a całość wygląda jak doskonały obraz przyrody. Majestatyczne widoki rozległych przestrzeni, przemienna muzyka wiatrów i morza stwarza szczególną aurę Mierzei Kurońskiej. Mrocznym pięknem urzekają Szare (Martwe) Wydmy rozpościerające się między Nidą a Juodkrante.
Fascynująca jest architektura wszystkich czterech osad Nieryngi (Nidy, Prejły (Preila), Pierwałki (Pervalka) i Juodkrante) - etnograficzne osady rybackie z niebieskimi okiennicami, współczesne stylizowane cottage, stare wille w Juodkrante, ozdobione drewnianymi "koronkami". W majestat przyrody harmonijnie wpisuje się także nowa architektura - hotele i domy wypoczynkowe wśród borów sosnowych. Ryby wędzone według dawnych przepisów rybaków kurońskich to prawdziwy rarytas dla smakoszy.
Nierynga to wspaniałe miejsce dla lubiących spokój i aktywny wypoczynek. Trasy rowerowe łączą wszystkie osady, a Nida to raj dla amatorów żeglarstwa, windsurfingu, latawców i paralotni. Narodowy Park Mierzei Kurońskiej swoim swoistym żywiołem przyrody i harmonią barw urzeka o każdej porze roku. Mierzeja Kurońska to jedno z najpiękniejszych i najbardziej unikalnych krajobrazów w Europie. Szczególnym darem tej ziemi są kruszynki bursztynu wyrzucane na brzeg przez burzliwy Bałtyk.

Krzyże litewskie i ich symbolikaKrzyże to unikalna gałąź litewskiej sztuki ludowej, w 2001 r. wpisana na listę arcydzieł niematerialnego i słownego dziedzictwa ludzkości UNESCO.
Tradycyjne litewskie krzyże to swoiste budowle łączące elementy architektury, rzeźby, kowalstwa, a czasami nawet prymitywnego malarstwa. Krzyże często zawierają wyraźne ornamenty roślinne, "słoneczka" lub "ptaki" z czasów archaicznych - motywy drzewa życia odpowiadające sakralnemu traktowaniu przestrzeni. Krzyże są stawiane jako pomniki zmarłym, jako znaki ochrony duchowej w określonych miejscach w celu uzyskania łask lub w podziękowaniu za nie. Krzyże na Litwie były stawiane także w okresie, gdy było to zabronione przez władze carskie (w II poł. XIX w.) lub Związek Radziecki (lata 40.-90. XX w.). Z tych przyczyn już pod koniec XIX w. pomniki tego typu stały się jedną z form wyrażania tożsamości narodowej i obok znaczenia religijnego lub obrzędowego uzyskały status symbolu narodowego.
Szczególnie dużo krzyży stało przy drogach i zagrodach na Żmudzi, Aksztocie, Dzukiji. Jedne krzyże były wysmukłe, zgrabne, ich ozdobne drzeworyty wyglądały jak koronki z drewna; inne miały gruby trzon, na którym przeplatało się mnóstwo figur, i bardziej przypominały rzeźby. Inne były krzyże w osadach nadmorskich lub na Małej Litwie. Swoiste drewniane krzyże dawnych Kurończyków zawierały wyraźne motywy przyrodnicze - ptaki, rośliny. Krzyże stojące na cmentarzach ewangelickich charakteryzują się bogatą ornamentyką z metalu. Bardzo piękne egzemplarze z tradycyjnymi motywami wyrobów z metalu są prezentowane w Muzeum Kowalstwa w Kłajpedzie.
Najbardziej znanym twórcą litewskich krzyży był Vincas Svirskis, który tworzył w drugiej połowie XIX w. - na początku XX w. Jego krzyże z mnóstwem figur świętych bardziej przypominają kompozycje rzeźbiarskie litewskiego baroku. Niektóre krzyże V. Svirskisa są szczególne, gdyż zawierają figury nie tylko w części fasadowej, ale otaczają cały trzon krzyża, osiągają poprzeczną belkę lub wierzchołek krzyża. To już prawdziwa drewniana architektura monumentalnej plastyki rzeźbiarskiej. Ciekawe jest to, iż krzyże on tworzył z jednolitego odziomka drzewa korzeniami w górę. W muzeach litewskich zachowało się około 50 dzieł najbardziej utalentowanego twórcy krzyży; 14 z nich można obejrzeć w Muzeum Sztuki Użytkowej w Wilnie. Góra Krzyżowa pod Szawlami (Šiauliai), na której od XIX w. z przerwami stawia się krzyże z prośbą o łaski lub w podziękowaniu za nie, jest chyba jedynym takim miejscem na świecie. Obecnie szacuje się, iż stoi tam ponad 20 000 niezwykle artystycznych dzieł mistrzów ludowych i skromnych drewnianych krzyży. Tutaj też stoi krzyż litewskiego artysty, postawiony z okazji pielgrzymki papieża Jana Pawła II na Litwę w 1993 r. Wcześniej i dzisiaj wyrób krzyży stanowi tradycję sztuki ludowej, przekazywaną z ust do ust i za pomocą żywych przykładów, której nikt i nigdzie nie uczył. Krzyże i figurki świętych cały czas tworzyli samoucy mistrzowie ludowi, dla których to zajęcie najczęściej było drugoplanowe. Mistrzowie drewna z drugiej połowy XVIII w. - XIX w. szczególnie dla kościołów w mniejszych miasteczkach stworzyli artystyczne rzeźby świętych, ozdobili mównice lub ławki kościelne. Takie kolekcje świętych można obejrzeć w Muzeum Krajoznawczym w Ucianie (Utena), w "Alce" w Telszach (Telšiai) i w niektórych innych muzeach.

Tradycje i symbolika estońskich, łotewskich i litewskich świąt piosenkiW 2003 r. tradycje i symbolika estońskich, łotewskich i litewskich świąt piosenki zostały uznane za arcydzieło warte wspisania na listę dziedzictwa niematerialnego UNESCO.
 
Gdy pod koniec XVIII w. kraje bałtyckie spotkał podobny los - zostały one włączone do imperium rosyjskiego, już w XIX w. kultura etniczna, szczególnie piosenki ludowe stały się znaczącym wyrazem tożsamości narodowej, pobudzającym myśli o oddzieleniu się od Rosji i tworzeniu samodzielnych państw. Droga do restytucji niepodległości państw bałtyckich w 1990 r. często jest nazywana "śpiewającą rewolucją".
Tradycja świąt piosenki do krajów bałtyckich przyszła z Europy Zachodniej przez Skandynawię - najpierw do Estonii i na Łotwę, nieco później także na Litwę. Święta piosenki w tych krajach trafiły na najbardziej odpowiedni grunt - pielęgnowane tradycje piosenek ludowych i inne tradycje kultury ludowej. Tradycje te i tożsamość narodowa ludności pomogła temu unikalnemu i niezwykle wartościowemu zjawiskowi kulturalnemu, nie mającemu odpowiednika na całym świecie przyjąć się i umocnić się w krajach bałtyckich.
 
Litwini z całego kraju pierwszy raz na Święto Piosenki zebrali się w 1924 roku. W okresie międzywojennym Święta Piosenki odbywały się co dwa lata, a w rejonach i osadach były organizowane co roku. Święta Piosenki odbywały się nawet w okresie radzieckim, a w ich repertuar włączano Piosenki ludowe i patriotyczne. Gdy tylko zostaje zatwierdzony repertuar przyszłego święta, rozpoczynają się przygotowania w rejonach - tam odbywają się lokalne święta piosenek. Na Święto Piosenki w stolicy zbierają się jedynie wybrane najlepsze zespoły. Na Litwie odbywają się dwa święta piosenki - dorosłych, w których uczestniczą także zespoły młodzieżowe wykonujące repertuar dorosłych, oraz szkolne święta piosenki. Przygotowanie do szkolnego święta piosenki jest swoistą szkołą piosenek ludowych dla młodzieży. Szkolne święta piosenki to niezwykle młodzieńczy, nieco zmniejszony model Święta Piosenki. Od wielu lat mini święta piosenki odbywają się w różnych krajach - w USA, Kanadzie, Australii święta te organizują wychodźcy z Litwy i ich potomkowie chroniący litewskość.
 
Współczesne święta piosenki składają się z trzech części: Dnia Tańca, Wieczoru Zespołów (etnograficznych i folklorystycznych) i najbardziej majestatycznego Dnia Piosenki. Na Święto Piosenki odbywające się co cztery lata lub czasem dostosowywane do szczególnie ważnych dat dla państwa zbiera się ponad 30 000 wykonawców, ponad 400 chórów. Ostatnie szesnaste święto piosenki odbyło się w 2003 r., a szóste szkolne święto w 2005 r. Po odzyskaniu przez Litwę niepodległości rozszerzył się zakres geograficzny Świąt Piosenki. Obecnie udział w nich biorą rodacy z 10-15 krajów, dlatego też święto to zaczęto nazywać Światowym Świętem Piosenki.
 

KiernówKiernów to szczególne miejsce ilustrujące unikalną wymarłą tradycję kulturalną i cywilizację, ważne etapy historii ludzkości, które w 2004 r. zostało wpisane na listę arcydzieł światowego dziedzictwa UNESCO. Kiernów to jedyny w krajach bałtyckich zespół pięciu wzgórz zamkowych, pierwsza stolica litewska.Tylko tutaj najlepiej można odczuć prehistorię Bałtów i źródła państwa litewskiego. W Kiernowie odkryto unikalne ślady kulturowe z okresu od X tysiąclecia p. n. e. do wczesnego średniowiecza. W pierwszych wiekach naszej ery w dolinie Pajauty (Pajauta) kształtowały się duże osady, w których dla obrony wykorzystywano wzgórza zamkowe. Wzgórza zamkowe jako podstawowy typ osady prehistorycznej na Litwie funkcjonowały od epoki brązu do końca XIV w. Na Litwie takich wzgórz jest około tysiąca, jednak w całym regionie Morza Bałtyckiego nie znajdziemy drugiego takiego zespołu pięciu wzgórz zamkowych. Wzgórza zamkowe to najbardziej wyraziste elementy rezerwatu kultury w Kiernowie. To dziedzictwo procesów historyczno-przyrodniczych (pozostałość po lodowcach) i długotrwałej działalności człowieka.
 
Pierwsze wzmianki o Kiernowie w źródłach pisanych pochodzą z kroniki Hermana oraz Liwońskiej Kroniki Rymowanej z 1279 r. W XIII w. Kiernów było miastem leżącym w dolinie Pajauty między Wilią i umocnionymi wzgórzami zamkowymi. Wówczas Kiernów był pierwszą stolicą Litwy - najważniejszym ośrodkiem gospodarczo-politycznych kształtującego się państwa litewskiego. Był to okres rozkwitu Kiernowa.
W 1390 r. w czasie najazdu krzyżackiego Kiernów został całkowicie spalony. Z biegiem czasu resztki dawnego miasta pokryła gruba warstwa osadów aluwialnych, która wspaniale zakonserwowała całą organikę, a wraz z nią także ślady po mieszkańcach litewskiej Troi. W odróżnieniu od Wilna w Kiernowie od końca XIV w. zachowały całkiem nienaruszone warstwy kulturowe, które wspaniale uchroniły bezcenne informacje.
W tej miejscowości posiadającej status rezerwatu państwowego od prawie 30 lat trwają systematyczne badania archeologiczne, a w Muzeum Archeologiczno-Historycznym w Kiernowie zgromadzono liczne unikalne zbiory znalezisk.
Na początku lipca w Dzień Państwa w Kiernowie odbywają się imponujące "Dni żywej archeologii", na których prezentowane są dawne rzemiosła, odbywają się koncerty dawnej muzyki, pokazy sztuk militarnych. Sobótka to jeszcze jedno niezwykle bogate w dawne tradycje i obrzędy święto obchodzone w dolinie Pajauty. Inne widowiskowe święto to co roku pod koniec sierpnia odbywający się festiwal neofolklorystyczny krajów bałtyckich i skandynawskich "Miesiąc Czarnorogi" (Menuo Juodaragis). Od 2005 r. wszyscy entuzjaści archeologii mogą brać udział pracach archeologicznych.